To już rok

Nie wierzę, że ten rok tak szybko minął. Czuje się, jakby dopiero wczoraj wyjęli Cię ze mnie i dowcipny lekarz zawołał: "Pomyliłem się, to jednak dziewczynka".

Bo wiedział, że liczyliśmy na córkę. Bo powinna być parka. Ale od momentu, kiedy zobaczyliśmy na USG część ciała, która dobitnie przekonała nas, że z dziewczynką nie masz nic wspólnego, zaakceptowaliśmy to. Tak naprawdę chyba od początku wiedziałam, że będzie drugi syn.

Masz piękne imię - Kajtek. Wybrał je Twój tata. Przyznam się, że miałeś być Guciem. Zmianę imienia wymusił na nas Twój wujek (także wyrazy wdzięczności/zażalenia do niego). Stwierdził, że mając tak na imię nikogo nie poderwiesz.

Teraz patrząc na Twoją blond czuprynę i ogromne niebieskie oczy wiem, że nawet z imieniem Tyberiusz byś sobie poradził. Kobiety nie potrafią przejść obok Ciebie obojętnie, przedwczoraj obca Pani na rynku żegnała się z Tobą słowami "kocham Cię". I nie wyglądała na wariatkę.

Budzisz się z uśmiechem i z uśmiechem zasypiasz. Twój entuzjazm udziela się wszystkim. Nie poddajesz się łatwo. Zanim nauczyłeś się chodzić, potrafiłeś się wspinać. A mając kilka miesięcy słysząc muzykę zaczynałeś tańczyć, rozbrajając każdego.

Synku, życzę Ci, żebyś zawsze miał taki apetyt na życie i tyle optymizmu. I taką energię, która nie pozwala Ci posiedzieć w jednym miejscu dłużej niż kilka minut. Jedynie mógłbyś pohamować swój apetyt. Bo pójdziemy z torbami, mój mały fanie suszonych pomidorów i bigosu dziadka.