Rodzice do przechowalni

Przeczytałam tekst  "Całodobowy plac zabaw" w Wysokich Obcasach i zrobiło mi się niedobrze. Kto nie czytał - niech nadrabia. Link

W pierwszej chwili pomyślałam, że to musi być jakiś margines. Że przecież normalni ludzie tak się nie zachowują. Ale później zaczęły mi się przypominać inne wydarzenia.

Czytałam kiedyś, jak Alicja Bachleda-Curuś opowiadała, jak ją Colin zabrał niedługo po urodzeniu dziecka na wakacje tylko we dwoje. I jak ona strasznie tęskniła za dzieckiem. Ale po kilku dniach jej przeszło. Bo przecież to dla dobra związku. Czy się opłacało, czas pokazał.

Potem pojawiło się wspomnienie wywiadu z Wojtkiem Wieteską. Odszukałam w odmętach internetu. Szczególnie ten fragment utkwił mi w pamięci: "Trzy miesiące przed porodem zatrudniliśmy nianię. Miała się pojawić w domu dzień po powrocie Agaty i dziecka ze szpitala, żebyśmy mogli wieczorem pójść na imprezkę... [...] Wtedy byliśmy przekonani, że pojawienie się Kuby nie będzie oznaczało, że coś się w naszym życiu skończyło. Dziś mogę ten czas podsumować tak: im był mniejszy, tym było fajniej. [...] Jak Kuba zaczynał płakać, wkraczała opiekunka i nosiła go po mieszkaniu. Dzięki niani niczym bohaterowie XIX-wiecznej powieści funkcjonowaliśmy tak jak przed pojawieniem się dziecka." Cały wywiad: link Ten wywiad strasznie mnie uwierał. Wtedy nie wiedziałam jeszcze, dlaczego.

Przypomniałam sobie historie osób odpowiedzialnych za animacje w hotelach. Gazeta.pl opisywała, jak rodzice płacili ekstra kasę i zostawiali dziecko pod opieką obcej osoby przez cały pobyt. Mamusia wpadła tylko raz popatrzeć przez chwilę na śpiące dziecko. Link

Pojawił mi się przed oczami też obraz znajomych młodych rodziców, którzy zostawili pod opieką babci kilkutygodniowe dziecko i pojechali na wakacje. Mimo, że młoda mama przeryczała pół drogi z tęsknoty za synkiem. Bo przecież im się należało.

Słyszałam też o parze, która zostawia swojego kilkumiesięcznego synka pod opieką babci w weekendy i przez dwa dni imprezuje. W tygodniu za to ich dziecko spędza całe dnie w żłobku.

Wszyscy Ci ludzie dbają o swoje dzieci. Maluchy nie latają w niegustownych rajstopkach. Mają tony zabawek, ładne ubranka, śliczne pokoje. Mamusie wstawiają słodkie zdjęcia swoich "misiów', "słoneczek", "skarbów" na fb regularnie.

Wiecie, co ich jeszcze łączy? Hasło: szczęśliwa mama, to szczęśliwe dziecko. Piękna idea, która miała przeciwstawić się cierpiętniczemu obrazowi matki polki w poplamionych dresach i z tłustym włosem przeszła jakaś koszmarną metamorfozę. Teraz za wieloma maluchami pozostawionymi bez najbliższych osób, w obcych miejscach, stoi właśnie ten slogan. Bo przecież rodzice muszą mieć czas dla siebie. Bo przecież mama musi się rozwijać. Nasze życie po narodzinach dzieci nie powinno się zmienić. Nadal powinniśmy podróżować, odwiedzać restauracje, spotykać się ze znajomymi.

W ciąży większość osób wierzy w to, że tak się da. Dziecko na pewno będzie grzeczne, od początku dobrze wychowane i da się je włączyć w te wszystkie czynności. Po narodzinach kończy się ta wizja. Są owszem dzieci spokojniejsze. Takie bez kolek, potrafiące wytrzymać więcej. Ale i one mają swoje potrzeby i humory. Wygodniej jest dziecko zostawić w przechowalni, niż zrezygnować ze swojego poprzedniego życia i odmówić sobie rozrywek.

Nie piszę o sytuacji, w której mama musi wrócić do pracy, bo dziecko jednak kosztuje. I nie chodzi o zarabianie na ekstra ciuchy i wakacje w tropikach. Chodzi mi o te wszystkie sytuacje, w których nie ma potrzeby zostawiania dziecka. Nie wyobrażam sobie co musi czuć kilkumiesięczne dziecko zostawione na kilka dni bez mamy. Ono raczej nie jest w stanie zrozumieć, że mama wróci za kilka dni. Pojęcie przyszłości jest dla takich maluchów abstrakcyjne.

W tej całej historii straszne jest, że ludzie, którzy są w stanie zapewnić dziecku materialnie wszystko, nie mają dla niego krzty empatii, czyli tego co najważniejsze i na pewno - dużo ważniejsze od np. nowych ubrań z najnowszej kolekcji Mini Rodini.

Są takie dni, że sama z chęcią oddałabym swoje dzieciaki na kilka godzin do jakiejkolwiek placówki. Gdy marzę o wyjeździe tylko we dwoje, bez towarzystwa jęków, kup i 30 kg bagażu. Tyle, że wtedy sobie przypominam, że te dzieci są beznadziejnie uzależnione ode mnie. Że jestem ich całym światem. I ich istnienie to była moja decyzja. I zajmowanie się nimi jest moim obowiązkiem. I że to szczęśliwe dzieci są najważniejsze.