Spacer z dwójką, czyli mission (almost) impossible

Spacer. Banalna sprawa. Ubierasz się, wychodzisz, zamykasz drzwi, wracasz... Z dzieckiem komplikuje się to trochę. Z dwójką wydaje się już być to mission impossible.

A dokładniej taki mi się wydawało. Bo jak poradzić sobie jednocześnie z dwulatkiem i roczniakiem? Starszy nie chodzi, tylko biega. I nie w jednym kierunku, ale we wszystkich jednocześnie. Tor jego biegu jest równie zaskakujący, jak bieg myśli Antoniego Macierewicza.

Jeśli zaś się zatrzyma, to na dobre. Wystarczy, że zainteresuje go kamień, patyk, płyta chodnikowa i mamy kilkuminutowy przystanek. W końcu kontemplacja rządzi się swoimi prawami. No i do tego dochodzi jeszcze nagłe przemęczenie, które objawia się szantażem emocjonalnym zmuszającym do ulżenia delikwentowi. Czyli wzięcie go na ręce/barana. Jeśli nie zareagujemy, szantaż emocjonalny (czyli duże oczy i podkówka), zmienia się błyskawicznie w groźby słowne (co prawda na razie w dialekcie suahili, ale nadrabia decybelami)

Młodszy też chętnie by pobiegał, ale niestety wożą go w wózku. Taka forma transportu również budzi momentami głośny sprzeciw, jak postoje. Szczególnie te kilkuminutowe.

Przez pierwsze 11 miesięcy posiadania dwójki dzieci nie decydowałam się na samodzielne spacery. Oczami wyobraźni widziałam swoje starsze dziecko wbiegające pod samochód, a w najlepszym wypadku powrót z 15 kg na rękach, przy jednoczesnym popychaniu wózka nogą. Niezbyt zachęcająca wizja, prawda?

Ale przyszła wiosna, za oknami się zazieleniło i żal było spędzać słoneczne przedpołudnia w domu. Zaryzykowałam. Trzy tygodnie temu pierwszy raz wyprowadziłam samodzielnie potomstwo na krótki spacer. Okazało się, że mam mądrzejsze dzieci niż myślałam. Pierwszą trasę wybrałam krótką - na stary rynek i z powrotem. Nakarmiliśmy gołębie, starszy chwilę pobiegał, młodszy pokontemplował piękno płockiej architektury w milczeniu i wróciliśmy. Bez żadnych awantur, wyrywania się i brewerii. Czego się, głupia, bałam?

Teraz bez problemu pokonujemy w trójkę dłuższe trasy. Mamy swój ustalony rytuał. Najpierw obowiązkowo musimy sprawdzić, co słychać u gołębi.

Następnie witamy się z ulubionym pomnikiem.

Wąchamy napotkane kwiaty.

Nie przepuszczamy żadnej fontannie.

Ani patykowi.

Ani bramie.

A czasami nawet jemy lody.

No dobra, niektórzy jedzą same wafelki.

Szkoda tylko, że na starym mieście mojego miasta nie ma ani jednego placu zabaw. Zostaje nam tylko zabawa z gołębiami i w fontannach.